سخنان قبل از دستور شهید دکتر عبدالکریمی در یکصد و هفتاد و یکمین جلسه علنی مجلس

مورخ 03/04/1360

در خصوص عزل بنی صدر مخلوع

شهادت دکتر مصطفی چمران

سلام علیکم بما صبرتم . بسم الله الرحمن الرحیم

اعتصام الوری بمعرفتک عجز الواصفون عن صفتک

تب علینا فاننا شر ما عرفناک حق معرفتک

(الم یعلموا انه من یحاددالله و رسوله فان له نار جهنم خالداً فیها ذلک الخزی العظیم . الم یعلموا ان الله هو یقبل التوبه عن عباده و یاخذ الصدقات و ان الله هو التواب الرحیم)

هفته ای که پشت سر گذاشتیم هفته ای بود سرنوشت ساز و حادثه آفرین، حادثه برکناری رئیس جمهور که نتوانست از یازده میلیون رأی امت بپاخواسته پاسداری کند، که در نتیجه از زمام امور کناره گیری کرد و برکنار شد ، اما امام هنوز او را به توبه فرا می خواند و حامیان او را نیز به توبه دعوت می کند ، او در زندان(من) خود محصور است و از این زندان منیّت آزاد نشده است و توفیق توبه و انابه نیافته است.

ما و منیّت ز مرحله عشق دور کرد آنگه رسی به یار که بی ما و من شوی

کسی که به ادعا از روی شنهای داغ خوزستان به استقبال گلوله می رفت و از زندان اوین هراسی نداشت ، اکنون می بینیم که همه ایران را برای خود زندان ساخته است. حادثه مهم دیگر، حادثه غم انگیز و دردناک شهادت سرباز دلیر و مجاهد اسلام آقای دکتر چمران بود او هم از میان امت رفت ، اما رفتنی سرفرازانه و افتخارآمیز، او هم از میان ما رخت بربست اما به لقاءالله شتافت. و او تا آخرین لحظه شایستگی نمایندگی امام و امت را حفظ کرد و با ولای ولایت فقیه و محبت از امام بزرگوار چشم از جهان فروبست. و همچنین یکی دیگر از برادران مهربان و بی ریا و بی تکلفمان آقای کمالی نیا که او هم ان شاءالله به خیل شهیدان پیوسته باشد ، مجلس ما را به فراغی بزرگ مبتلا کرد. من در اینجا به استناد رهنمود امام به آنان که هنوز در سر، حمایت از رئیس جمهور مخلوع را می پروراند نکته ای بگویم: شما که تا دیروز به بهانه واهی شکنجه در ایران گریبان چاک می زدید ، چرا از آنهمه جنایتی که همین روزها بر این ملت توسط گروه های منافق و از خدا بی خبر رفته است، یک کلمه نگفته اید.

من در یک کلمه که پایان بحث سخنم است به این نکته که از یک حکیمی است ، اشاره می کنم، اشاره من به همه برادران مسئول ، دولتمردان است، اکنون مسئولیت حساس و خطیر است ، هان ای نمایندگان ، هان ای دولتمردان به سخن این حکیم گوش فرا دهید(اگر خواستی و نتوانستی، معذوری اگر توانستی و نخواستی منتظر آن روزی باش که بخواهی و نتوانی)