سال هاست این عکس را در صفحات مختلف اینترنتی،وبلاگ ها،سایت ها و حتی بر دیوارهای شهرها می بینیم.

عکس شهیدی که با لباس بارانی آبی خود و کلاهی که به گفته مادرش او برای فرزندش بافته است،از مظلومیت شهدایمان در دل صحراهای جنوب سخن می گوید.

شهید هادی ثنایی مقدم در تاریخ 11تیر 1351 در شهرستان لنگرود بدنیا آمد.این نوجوان بسیجی در تاریخ 1365/10/23 در منطقه عملیاتی شلمچه به فیض شهادت نائل آمد اما هیچوقت جنازه او به وطن بازنگشت.همرزمان او از نحوه شهادت او بر اثر اصابت تیر مستقیم می گویند،

هادی به همراه تعداد زیادی از شهدا به کنار جاده انتقال داده شد،پارچه سفید به همراه چوبی در کنار او قرار داده شد تا آمبولانس ها راحت او را پیدا کنند و به عقب برگردانند.آنها از آن محل دور شدند،آمبولانس تعدادی از شهدا را به سمت پشت خط آورد ولی خبری از جنازه هادی نبود.

تا به امروز کسی نفهمید جنازه هادی چه شد،عده ای می گویند احتمال دارد خمپاره ای به کنار جنازه او یا روی خاکریز خورده باشد و خاک بر سر جنازه مطهر او ریخته باشد و همین باعث آن شده باشد آمبولانس ها جنازه او را پیدا نکنند.

سال ها از این ماجرا گذشت و از هادی تنها یک مزار خالی در شهرمان باقی ماند.در یکی از روزها مادر شهید به زیارت مزار فرزندش به گلزار شهدا می رود و پس از دعا و فاتحه از جای خود بلند میشود.ظاهرا در مزار،نمایشگاه عکسی از شهدای کشورمان بود،مادر شهید به تصاویر شهدا نگاه میکند تا یک عکس توجه او را جلب میکند و از شدت فریاد میکند این هادی منه.... این هادی منه...

خانواده شهدایی که در مزار بودند دور او جمع شدند،کسی نمیدانست چه اتفاقی افتاده است.مادر شهید به سمت مسئول نمایشگاه می رود و می گوید این عکس را از کجا آوردید،چه کسی این عکس را گرفته است؟آنها نمی دانستند صاحب این عکس و عکاس آن کیست.اما مادر شهید ادامه می دهد: این هادی منه...من با دستان خودم این کلاه را برای او بافتم.این هادی منه...